به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ ایرانیان از دیرباز ید طولایی در برپا کردن جشن و سرورهای مختلف داشتهاند و در تقویم باستانی آنها هر روز از ماه نامی دارد که اسم یکی از روز ها منطبق بر نام ماه است که در آیین پارسی هر زمان که نام روز و ماه یکی میشد، مردم با به فال نیک گرفتن این اتفاق، جشن و سرور برپا میکردند.
شمار زیادی از این جشنهای متفاوت در میان صفحات تاریخی گم شده و به باد فراموشی سپرده شدند، اما هنوز هم که هنوز است پس از گذشت سال های طولانی تعدادی هرچند اندک از این جشن ها در جای جای ایران بر پا میشود که «چهارشنبه سوری» یکی از اندک جشنهای فراموش نشدهی ما در طول تاریخ است.
چهارشنبهسوری، جشنی مخصوص است که در شب چهارشنبه آخرین ماه سال برپا می شود که در واقع پیش در آمدی برای جشنهای نوروزی است و با برگزاری این جشن، مردم به استقبال بهار میروند. طبق آیین باستانی ایرانی در این شب آتش بزرگی برپا میشود، که تا صبح زود و طلوع آفتاب، برافروخته میماند و مردم از روی آتش میپرند و با گفتن زردی من از تو سرخی تو از من، زردی، بیماری و مشکلاتشان را به دست آتش میسپارند و به جای آن سرخی، گرما و نیرو را از آتش هدیه میگیرند.
البته گفتن این نکته خالی از لطف نیست که با وجود قدمت این جشن، در تاریخ کهن این مرز و بوم، که حتی در شاهنامه فردوسی نیز اشاراتی هرچند کوچک بدان شده است، آئین چهارشنبه سوری به طور کامل مربوط به زرتشتیان نمیشود چرا که آنها پریدن از روی آتش را عملی زشت، مکروه و نا پسند میدانند.
آئین چهارشنبه سوری
برافروختن آتش
آتش عنصر اصلی جشن چهارشنبه سوری است و پس از برپایی آتش مردم گرد آن حلقه زده، از روی آتش میپرند و غمها و دشواریهایشان را به آتش میسپارند.
کوزه نو
مردم در شب چهارشنبه سوری کوزههای سفالی کهنه را بالای بام خانه برده و از بالا به پایین پرت میکردند و آن را میشکستند تا کوزه نویی را جایگزین ظرف سفالی پیشین خود کنند، چون بر این باور بودند که در طول سال بلاها و قضاهای بد در کوزه متراکم میشود که با شکستن کوزه، رفع خواهند شد.
آجیل مشکلگشا
پس از برافروخته شدن آتش، اقوام و نزدیکان گرد هم می آمدند و با تبرک کردن دانههای نباتی به نمک آجیل مشگل گشایی درست کرده و نوش جان می کردند چون بر این باور بودند که هر کس از آن آجیل بخورد، نمک گیر شده و نسبت به افراد دیگر مهربانتر میشود و خیانت نخواهد کرد.
فالگوشی