تکدی گری، وصله ناجور بر تن شهر

ضربه ای که تکدی گری به شهر می زند؛

/ بلایی که بر جان اصفهان افتاده است

تکدی گری این معضل بزرگ اجتماعی همچنان گریبان کلان شهر را گرفته و اینگونه که پیداست خیال جدا شدن هم ندارد. این پدیده وصله ناجوری است که شهرها را نازیبا می کند و ضربه بزرگی به صنعت توریسم می زند.

 

صاحب نیوز- تحریریه/ خورشید سوزان تابستان وسط پارک چهره سیاه زن را می گدازد و او همچنان برای به دست آوردن پول در کنار خانواده ها می نشیند و زار می زند. «ندارم به خدا. بچم مریضه. پول ندارم ببرمش دکتر.» این واژه های یکنواخت جمله هایی می شود برای زنان متکدی و هر کدام داستان یکنواختی دارند که پیش همه بازگو می کنند.

داستان تکدی گری در اصفهان به یک تراژدی بی پایان تبدیل شده است و هر روز چهره شهر را خدشه دارتر می کند؛ ناگفته نماند که چند ماهی است تعداد آن ها کاهش پیدا کرده است اما به گفته آسیب شناسان آن ها می دانند که چه وقت و کی به کدام شهر سفر کنند و آن شهر را در زیر گام هایشان طی کنند.

چندی پیش در خبرها آمده بود که احمدرضا مصور، معاون خدمات شهری شهرداری اصفهان گفته 70 درصد متکدیان در اصفهان غیربومی هستند و ما در روز دست کم 5 نفر از این متکدیان را از شهر جمع آوری می‌کنیم.

وجود متکدیانی از نقاط مختلف ایران دلیلی بر این ادعاست و ما منکر این موضوع نیستیم اما چرا آن ها اصفهان را برای تکدی گری انتخاب می کنند، داستان دیگری است که باید از زبان خودشان بشنویم.

هلیله زن 35 ساله ای که از یکی از شهرهای جنوبی به اصفهان آمده است و به گفته خودش هر روز در پیاده روی یکی از خیابان های اصفهان می نشیند و گدایی می کند؛ او می گوید: «اصفهان خوش آب و هواست خانوم. دل آدم باز میشه این پارکا را که می بینه. من با دوستان تابستونا میام اینجا.» این ها گفته های هلیله است. چادرش را می کشد توی صورتش و می نشیند در کنار یک بانک، کاسه ای می گذارد در مقابلش و می گوید: «گاهی بچه خواهرمو میارم دنبالم. کوچیکه. مردم که به بچه نگا می کنن دلشون برام می سوزه و بیشتر پول میدن خانوم.»

بازی با عواطف مردم از یک سو و دروغ و دغل های ریز و درشتی که متکدیان به هم می بافند از سویی دیگر باعث شده است تا نیازمندان واقعی مشخص نباشند.

یکی از کارشناسان مسائل اجتماعی می گفت: نیازمندان واقعی گدایی نمی کنند. ما این گفته را می پذیریم اما اغلب اوقات دیده می شود که برخی از افراد ناشناس وارد مساجد می شوند و به صرف اینکه بیماری در خانه دارند و نمی تواند هزینه های درمان او را پرداخت کنند از دیگران کمک مالی طلب می کنند.

اگر چه برخی از این افراد مدارک پزشکی شخص بیمار را هم با خود می آورند اما این تنها کافی نیست. پس نقش خیریه ها در این زمینه چه می شود؟ این نبود اعتماد مردم به نیازمند واقعی و غیر واقعی باعث می شود تا متولیان امر به ساماندهی این قشر مبادرت کنند.

ناگفته پیداست که متکدیان به دو دسته نیازمند واقعی و افراد سودجو تقسیم می‌شوند که سودجویان راه نامناسبی برای درآمد برگزیده‌اند و هیچ ابایی از اینکه ایجاد این معضل به حرفه آنان تبدیل شده است؛ ندارند.

به گفته محمدی، رئیس انجمن آسیب شناسی اجتماعی ایران، تکدی‌گری به امنیت اجتماعی آسیب می‌زند. او معتقد است: مردم ما بسیار با عاطفه هستند اما با کمک‌های خود به متکدیان باعث پرورش و افزایش بیشتر آنان می‌شوند و این افراد را به ادامه کار تشویق می‌کنند؛ راه درست این است که به این عده کمک نکرده و آنان را به مراجع مربوطه معرفی کنیم تا از آن طریق به آنان یاری رسانیم.

تکدی گری این معضل بزرگ اجتماعی همچنان گریبان کلان شهر را گرفته است و اینگونه که پیداست خیال جدا شدن هم ندارد. این پدیده وصله ناجوری است که شهرها را نازیبا می کند و ضربه بزرگی به صنعت توریسم می زند.