نقدی بر عملکرد رسانه ملی در حوزه تبلیغات؛

 

تولید ملی فقط قابلمه و کفش نیست!/ محصولات با ارزش ملی را معرفی کنید

آیا رسالت رسانه ملی این نیست که علاوه بر کالاهایی که در حال حاضر تبلیغ می کند، تولیدات با ارزش ملی که مایه فخر و مباهات هر ایرانی است را به مردم معرفی کرده و روحیه امید را در جامعه القا کند؟!

 

صاحب نیوز – تحریریه/ ؛ شکی نیست که تبلیغات از گذشته تاکنون نقش تاثیرگذاری در خرید مایحتاج مردم داشته است از همین رو تولیدکنندگان خرد و کلان سعی می کنند برای فروش محصولات خود آن ها را از طریق رسانه به مردم معرفی کنند.

به واقع تاثیرگذاری رسانه ها با یکدیگر متفاوت است؛ روزگاری تنها رسانه مردم همین دیدار چهره به چهره و به قول امروزی ها رادیو لب جوی بود اما امروز به مدد تکنولوژی رسانه انواع مختلفی پیدا کرده و هر رسانه ای نیز متد خاص و تعرفه خاصی برای تبلیغات داشته و تاثیرگذاری متفاوتی نیز دارد.

از تاثیرگذاری رسانه ها که بگذریم بد نیست نیم نگاهی نیز به آنچه که تبلیغ می شود بیندازیم؛ در مجله ها عمده تبلیغات به مباحث زیبایی مربوط می شود؛ در روزنامه ها آگهی های خرید و فروش، مزایده ها و مناقصه ها و آگهی های استخدامی منتشر می شود، در سایت های اینترنتی همه چیز از شیر مرغ گرفته تا جان آدمی زاد تبلیغ می شود اما تبلیغات در رادیو و تلویزیون به عنوان رسانه ملی با سایر رسانه ها متفاوت است.

شاید عده ای گمان کنند که تبلیغ هر کالایی در رسانه ملی به خاطر محدودیت هایی است که برای تبلیغات کالاها وجود دارد، انجام نمی شود که این سخن اشتباه نیست اما به واقع اینگونه هم نیست که نتوان در رسانه ملی تبلیغ کرد بلکه تعرفه های تبلیغات در رسانه ملی به حدی بالا است که برای بعضی تولیدکنندگان به صرفه نیست.

به هر روی تبلیغ باید به سود تولیدکننده و عرضه کننده یک کالا تمام شود والا جز پشیمانی سودی نخواهد داشت؛ لذا برخی تولیدکنندگان خاص هستند که فقط کالای خود را در رسانه ملی تبلیغ می کنند؛ آن هایی که برایشان تبلیغ می ارزد …، مثل بانک ها که در گذشته مردم فقط شاهد تبلیغات آن ها در تلویزیون و رادیو بودند.

برای همین است که رسانه ملی شده محلی برای تبلیغات کالاهایی خاص…

امروزه اگر برای دیدن تبلیغات تلویزیونی وقتی را اختصاص دهیم می بینیم که در راس معرفی همه کالاها قابلمه و ظروف نچسب و نیز کفش و گاهی هم مواد شوینده هستند که گوی سبقت را از سایرین ربوده اند و با طرح این موضوع که «مردم کالای ایرانی و تولید ملی را بخرید» سعی در فروش محصولات خود دارند؛ حال این سوال پیش می آید که آیا واقعا تولید ملی در کشور ما منحصر به همین کالاها است؟ کالاهایی که همه به مردم این ندا را می دهند که ما را با قیمتی استثنایی بخرید و مثلا تا فلان روز وقت دارید که ما را با قیمتی ارزان تر از بازار فقط از طریق دادن یک پیامک خریداری کنید.

مگر مردم چقدر قابلمه و کفش و از این دست کالاها احتیج دارند که تمام شبکه های تلویزیون زمان زیادی را به تبلیغ چنین کالاهایی اختصاص داده اند؟ آیا این اصراف نیست که به زور به مردم بگویید این کالاها را بخرید در حالی که داخل هر خانه ای پر از چنین وسایلی است؟!

قسمت جالب تر ماجرا این است که همه این کالاها با قیمتی که یک هزار تومان ناقابل کمتر از رقمی گِرد است به فروش می رسند؛ مثلا به جای اینکه راحت بگویند این کالا 100 هزار تومان است آن را به قیمت 99 هزار تومان عرضه می کنند و …

اما طرح چنین مسائلی در نقدی که می خوانید این نیست که این تبلیغات زیر سوال برود چرا که برای این نوع تبلیغ کارشناسان بازاریابی خبره ای اظهار نظر کرده اند و شاید این روش برای فروش کالا موثرتر باشد؛ خوب این هم یک روش تبلیغ است.

منظور ما از طرح این مسئله این است که آیا واقعا منظور از تولید ملی فقط قابلمه و کفش، بیسکوییت، مواد شوینده و این جور کالاها است؟! درست است که قبل از انقلاب سوزن و حتی ظروف پلاستیکی و همه احتیاجاتمان را از خارج وارد می کردیم اما نباید رسانه ملی به گونه ای تولیدات ملی را معرفی کند که مخاطب احساس زبونی کند و فکر کند که تولید ملی در همین لوازم به نظر کم ارزش خلاصه شده است.

و در آخر باید گفت آیا رسالت رسانه ملی این نیست که علاوه بر کالاهایی که در حال حاضر تبلیغ می کند، تولیدهای با ارزش ملی که مایه فخر و مباهات هر ایرانی است را به مردم معرفی کرده و روحیه امید را در جامعه القا کند؟!