روی خط کتاب آزادی معنوی - 61
شمردن ، استخفاف کردن ، بی اهمیت تلقی کردن گناه دیگری است . پس از
وفات امام صادق ( ع ) ابو بصیر آمد به ام حمیده تسلیتی عرض کند . ام
حمیده گریست . ابوبصیر هم که کور بود گریست . بعد ام حمیده به ابوبصیر
گفت : ابوبصیر ! نبودی و لحظه آخر امام را ندیدی ، جریان عجیبی رخ داد .
امام در یک حالی فرو رفت که تقریبا حال غشوهای بود . بعد چشمهایش را
باز کرد و فرمود : تمام خویشان نزدیک مرا بگوئید بیایند بالای سر من حاضر
شوند . ما امر امام را اطاعت و همه را دعوت کردیم . وقتی همه جمع شدند
، امام در همان حالات که لحظات آخر عمرش را طی میکرد یک مرتب چشمش
را باز کرد ، رو کرد به جمعیت و همین یک جمله را گفت : « ان شفاعتنا لا
تنال مستخفا بالصلوش » ( 1 ) هرگز شفاعت ما به مردمی که نماز را سبک
بشمارند ، نخواهد رسید . این را گفت و جان بجان آفرین تسلیم کرد .
امام نفرمود که شفاعت ما به مردمی که نماز نمیخوانند نمیرسد آن که
تکلیفش خیلی روشن است ، بلکه فرمود به کسانی که نماز را سبک میشمارند
. یعنی چه نماز راسبک میشمارند ؟ یعنی وقتی و فرصت دارد ، میتواند نماز
خوبی با آرامش بخواند ولی نمیخواند . نماز ظهور و عصر را تا نزدیک
غروب نمیخواند ، نزدیک غروب که شد میرود یک وضوی سریعی میگیرد و بعد
با عجله یک نمازی میخواند و فورا مهرش را میگذارد آنطرف ، نمازی که نه
مقدمه دارد و نه مؤخره ، نه آرامش دارد و نه حضور قلب . طوری عمل میکند
که خوب دیگر
پاورقی :
1 - وسائل ، ج 3 ، ص 17 ، ح . 11
