روی خط کتاب آزادی معنوی -130

« اذا رایت ذنوبی فزعت و اذا رأیت کرمک طمعت » (1) از علی بن الحسین‏
است ، خدای من ، مولای من ، آقای من ! چشمم که به گناهان خودم می‏افتد ،
خوف و فزع و ترس مرا فرا می‏گیرد اما یک نظر که بتو می‏کنم ، رحمت ترا
که می‏بینم ، رجاء وامید در دل من پیدامی‏شود . من همیشه در میان خوف و
رجاء هستم ، بهیک چشم بخودم نگاه می‏کنم ، خوف‏مرا می‏گیرد ، به چشم دیگر
بتو نگاه می‏کنم ، رجاء بر من غالب می‏شود . بله آنها چنین بودند . دو
کلمه هم ذکر مصیبت برای شما بکنم :
در عصر تاسوعا لشکر عمر سعد طبق دستور عبیدالله زیاد حمله کردند . همین‏
شبانه می‏خواهند باحسین ( ع ) بجنگند . حسین به وسیله برادرش ابوالفضل‏
العباس از اینها می‏خواهد که یک شب را مهلت بدهند . می‏گوید برادرجان !
به اینها بگو همین امشب را به ما مهلت بدهند ، من فردا می‏جنگم . من اهل‏
تسلیم نیستم ، می‏جنگم اما یک امشب‏را به ما مهلت بدهند ، فردا . ( وقت‏
غروب بود ) بعد برای اینکه گمان نکنند که حسین می‏خواهد دفع الوقت بکند
، این جمله را گفت : برادر ! خدا خودش می‏داند که من مناجات با او را
دوست دارم . من می‏خواهم امشب را به عنوان شب آخر عمرم باخدای خودم‏
مناجات بکنم و شب توبه واستغفار خودم قرار بدهم . آن شب عاشورا اگر
بدانید چه شبی بود ! معراج بود ، یک دنیا شادی و بهجت و مسرت حکمفرما
بود . در آنشب خودشان را پاکیزه می‏کردند ، حتی موهای بدنشانرا می‏ستردند
. خیمه‏ای بود به نام خیمه تنظیف . کسی داخل خیمه بود ، دو نفر دیگر

پاورقی :
1 - دعای ابوحمزه ثمالی .

130

129