روی خط کتاب آزادی معنوی- 133

است ، اگر بعد از آنکه تمام جوانانش هم کشته شدند ، لشکریان عمر سعد
توبه می‏کردند ، می‏گفت توبه همه تان را قبول می‏کنم ، بدلیل اینکه یزید بن‏
معاویه بعد از حادثه کربلا به علی بن حسین ( ع ) می‏گوید : آیا اگر من توبه‏
کنم قبول می‏شود ؟ فرمود : بله ، تو اگر واقعا توبه کنی قبول می‏شود ، ولی‏
او توبه نکرد . حر ، به حسین ( ع ) گفت : آقا اجازه بده من بروم به‏
میدان ، جان خودم را فدای شما بکنم . فرمود تو مهمان ما هستی ، از اسب‏
بیا پائین ، چند لحظه‏ای اینجا باش . عرض کرد : آقا ! اگر اجازه بدهید
من بروم بهتر است . این مرد خجالت می‏کشید ، شرم داشت . چرا ؟ چون با
خودش زمزمه می‏کرد که خدایا من همان گنهکاری هستم که برای اولین بار دل‏
اولیاء ترا لرزاندم ، بچه‏های پیغمبر ترا مرعوب کردم . چرا این مرد حاضر
نشد در کنار حسین بن علی بنشیند ؟ چون اندیشید که در حالیکه من
اینجانشسته‏ام ، نکند یکی از بچه‏های حسین بیاید وچشمش به من بیفتد و من‏
غرق در شرمندگی و خجالت بشوم .
و لا حول و لا قوش الا بالله العلی العظیم و صلی الله علی محمد و آله‏
الطاهرین .
بسمک العظیم الاعظم ، الاعز الاجل الاکرم یا الله . . . اللهم اقض‏
حوائجنا ، و اکف مهماتنا ، و اشف مرضانا ، و ارحم موتانا و اد دیوننا ،
و وسع فی ارزاقنا ، و اجعل عاقبة امورنا خیرا ، و وفقنا لما تحب و ترضی‏
.
رحم الله من قرأ الفاتحة مع الصلوات .

 

 

133