نگاه به قرآن از زاویه ای دیگر؛

 

هر که تلاوت قرآن کند و تلاوت او مقارن خضوع و خشوع نباشد و از تلاوت قرآن او را رقتی حاصل نشود و ترس الهی در دل او به هم نرسد، پس به تحقیق که سهل گرفته مرتبه و منزلت قرآن را و حقیر شمرده است…

 

صاحب نیوز– محمدرحیم تمیزی فر/ ماه رمضان است و بعضی از مردم در این ماه عزیز به جزء خوانی قرآن مشغولند و در محافلی که به این مناسبت بر پا می شود به ختم قرآن می پردازند ولی کمتر جایی را می توان یافت که به زوایای دیگر این کتاب روح بخش بپردازد.
در اینجا سئوالی مطرح می گردد که آیا حق قرآن که کتاب آسمانی و تک تک آیات آن راه و رسم زندگی و سرگذشت پیشنیان را بیان می کند با روخوانی صِرف و آنهم صرفا در ماه رمضان ادا می شود.
واما حقیقت قرآن چیست؟
قرآن نوری است که هیچ گاه به خاموشی نمی گراید و روشنایی آن کاسته نمی شود و دریایی است که با برداشتن آب آن کاستی نمی پذیرد و چشمه هایی است که آب کشیدن ار آن، کمش نمی گرداند، قرآن منزلگاهی است که مسافران راه گم کرده را راه نشان می دهد و نشانه هایی است که سالکان بی آن راه نمی برند و از آن چشم نمی شویند.
خداوند قرآن را پاسخ عطش عالمان قرار داد و بهار دلهای فقیهان و مقصد راههای صالحان و درمانی که پس از آن از درد نشانی نمی ماند و ریسمانی است که مطمئن ترین متمسک است و پناهگاهی که محکم ترین و استوارترین دژها به حساب می آید.
امام صادق(ع) فرمود: هنگامی که خداوند عزوجل،خلق اولین و آخرین را در محشر گرد می آورد به ناگاه شخصی ظاهر می شود که هیچ صورتی به زیبایی او دیده نشده است، چونچشم مومنان به او می افتد که همان قرآن است، می گویند: این از ماست، این بهترین چیزی است که دیده ایم. به آنها خواهد دید و از آنها خواهد گذشت. سپس شهیدان به او می نگرند و می گویند: این قرآن است. از شهیدان نیز می گذرد و به پیامبران می رسد. پیامبران می گویند این قرآن است، سپس به فرشتگان می رسد و فرشتگان هم چنین گویند و ار آنها هم می گذرد و در سمت راست عرش می ایستد و خداوند می فرماید: به عزت و جلالم و به رفعت مقامم سوگند که هر کس تو را گرامی داشته، امروز گرامیش می دارم و هر کس تو را خوار کرده امروز به خواریش می کشم (اصول کافی – جلد 4)
اما دریغا !
ما از قرآن جز حروف سیاه و سفید کاغذ نمی بینیم، خداوند قرآن را در چندین هزار حجاب برای خلق فرستاد و ما هنوز جلالت نقطه باب بسم الله آن را نیز درک نکرده ایم ، نه تدبری در قرآن داریم و نه بهره ای از آن برده ایم.
پیامبر(ص) فرمودند:
پس آنگاه که فتنه ها چونان شب سیاهشما را فرا گرفتتند، به قرآن پناه ببرید قرآن را دریابید و از او کمک بجویید (اصول کافی – جلد 4)
خدا نکند که مصداق این کلام پیامبر شویم که فرمودند: پروردگارا قوم من قرآن را به فراموشی سپردند.
از وصایای امیر المومنین علی (ع) است که می فرمایند: الله الله فِی القُرآنِ لا یَسبِقُکم بِالعَمَل بِه غَیرُکُم. بر مردم زمانی خواهدآمد که از قرآن جز ظاهر آن در میانشان باقی نخواهد ماند.
آیا آن روزهایی که مولا علی (ع) به آن اشاره می کردند این روزگاران نیست؟
و اما حال چه باید کرد؟
پیامبر(ص) فرمودند: قرآن را بیاموزید که در روز قیامت به صورت جوانی زیبا رو و پریده رنگ، نزد خوانندۀ خود خواهد آمد و به او خواهد گفت: منم که شب تو را بی خواب کردم و روزها به تشنگی ات انداختم و دهانت را خشکاندم و اشکت را روان ساختم.

هر جا که بروی من با توام. هر تاجری در پس تجارت خود به انتظار سود است و امروز من به سود تو در پس تجارت هر تاجرم و به زودی کرامت خداوند به تو خواهد رسید، مژده باد بر تو.
پس برای اوتاجی آورند و بر سرش نهند و برگ امان به دستش دهند و بهشت را مکانش بخشند و دو جامعه بهشتی بر او بپوشانند، سپس به او گفته می شود بخوان و بالا برو و با خواندن هر آیه ای رفعت پذیرد و به درجه ای برتر نایل آید و بر پدر و مادر او هم اگر مومن باشند دو جامه پوشند و به آنها گویند: این از آن که قرآنش آموختید.(اصول کافی – جلد 4)
آیا صرف خواندن قرآن به هر شکل که باشد، انسان را از چنین مرتبتی برخوردار می کند؟
امام صادق(ع) می فرماید:
هر که تلاوت قرآن کند و تلاوت او مقارن خضوع و خشوع نباشد و از تلاوت قرآن او را رقتی حاصل نشود و ترس الهی در دل او به هم نرسد، پس به تحقیق که سهل گرفته مرتبه و منزلت قرآن را و حقیر شمرده است مرتبه صاحب قرآن را و چنین قاری هر آیینه زیانکار و نقصان روزگار است، زیانی بیّن و واضح.
ملا محسن کاشانی در آداب تلاوت قرآن آورده است: شخصی که به تلاوت آیات قرآن می پردازد، ناگزیر است چند امر امور باطنی را مراعات کند:
1- هنگام تلاوت به عظمت کلام و علو مقام و فضل خدا توجه داشته باشید.
2- قاری قرآن در هنگام تلاوت بداند آیاتی که تلاوت می کند کلام بشر نیست به طوری که جلد قرآن و ورق آن را بایستی با بدن پاک و طاهر لمس کند و باطن آن نیز از قلب غیر طاهر محجوب و ممنوع است.
3- در هنگام تلاوت قرآن حضور قلب داشته باشید.
4- تدبر در آیات قرآن، تدبر مرحله ای بالاتر از حضور قلب می باشد.
5- تفهیم : یعنی هر بیانی که مناسب با هر آیه ای است را بفهمد.
6- دور کردن اموری که قاری قرآن را از فهمیدن معانی آن دور می سازد.

7- تلاوت کننده قرآن در حین تلاوت ،خطابات قرآن را ویژۀ خود بداند.
8- تلاوت کننده باید به هنگام تلاوت قرآن آیات مختلفی را که از نظر او می گذرد مایۀ تاثر خود قرار دهد و در برابر هر یک ار آنها وجد و خوفی پیدا کند و قلب خود را بدین مناسبت محزون و خائف بسازد.
9- هنگام تلاوت قرآن قدم ترقی و تعالی بردارد، یعنی طوری به تلاوت قرآن بپردازد که کلام خدا را از خود او بشنود نه از زبان خودش.
10- تبری یهنی تلاوت کنندۀ قرآن به حول و قوه خود اتکاء نداشته باشد و خود را به چشم رضا و تزکیه مشاهده نکند
پس هر گاه قاری یک جام از این شراب طهور چشید و سرش از بادۀ محبت الهی گرم شد، هیچ حال را بر این حال اختیار نخواهد کرد و هیچ کار را بر این کار ترجیح نخواهد داد.
در پایان سخن را با کلام امیرمومنان علی (ع) که در وصیت نامه خویش در خصوص قرآن مطالبی فرمودند به پایان می بریم:
بر شما باد عمل به قرآن، حلال آن را حلال بشمارید و حرام آن را حرام بدانید، محکمات آن را عمل کنید و متشابهات آن را به عالمش رجعت دهید که قرآن شاهد است بر شما و برترین چیز است که بر آن متوسل توانید شد.

انتهای پیام/ ی